Week vier was een week vol stress. Veel te veel gedaan en gewoon niet gestopt. Te weinig gegeten, vergeten te eten of te laat begonnen met eten. En dan s’ avonds zin hebben in chocola en zooi. Herkenbaar he?
Een terugval is onvermijdelijk
Maar ik vind het woord terugval dus niet oké. Een moment van zwakte ook niet. Dat is het namelijk niet. Ik heb last drukte en dat uit zich in stress en dat uit zich in mezelf minder fijn voelen. Nu is het vrijdag, ik heb geen idee wat ik deze week allemaal heb gedaan, vast heel veel. Maar ik streef dus naar een betere, rustigere planning en méér tijd om te ademen. Komt ook wel goed hoor.
Gisteren met kalmerende R&B naar de training gefietst. Om aan te komen en METEEN van trainer Rick de vraag te krijgen: “hoe is het?” alsof hij het wist. En je kunt niet anders dan eerlijk antwoord geven. Hij ziet je voeding,wat in mijn geval véél te weinig was én hij ziet je gezicht. En op mijn gezicht is alles leesbaar, tot het vervelende aan toe.
Ik dacht dat ik de dip zou overslaan vanwege mijn ervaring met trainers, trainingen en trajecten. Maar ook omdat het maar zes weken is. Maar nu kwam ik tijdens het gebruikelijke vragen rondje bij de warming up toch echt even niet uit m’n woorden en knikte ik maar braaf omdat ik niet wilde huilen. Dat rondje voelt soms ook best negatief, omdat ik de neiging heb om te zeggen wat niet goed gaat, terwijl ik me veel liever focus op al het positieve. Maar om ervan te leren is dat natuurlijk onvermijdelijk…
Vrouwen huilen wel vaker
Aan het begin dit traject zei Rick nog, dat veel vrouwelijke deelnemers tijdens ‘The Essentials’ vaker in huilen uitbarsten. Dat soort uitspraken maken me altijd een beetje super feministisch, want waarom alleen vrouwen? Anyway, precies één van de redenen dus dat ik niet wilde janken en maar deed knikken en glimlachen. En ik vind het niet nodig. Onnodig zelfs. Ik hou niet van janken. Alleen in m’n eentje, terwijl ik naar hondenfilmpjes kijk waarin een eenzame puppy wordt herplaatst. En gisteren wilde ik gewoon mijn hoofd leeg trainen.
Mijn dipje
Ik heb geen tijd voor een dipje. Het voelt als falen, ik vind zes weken te weinig om er niet ALLES uit te halen en op dat moment haalde ik er niet alles uit. Wel in die trainingen trouwens, dáár knalde ik juist die stress eruit en zorgde ik voor een paar cm ruimte in mijn hoofd. Om die de volgende dag weer op te vullen met to do’s.
Vanaf nu
Na de peptalk afgelopen donderdag en de heerlijke trainingen deze week heb ik weer meer perspectief. Dat zelfmedelijden, wat het ook een beetje is laten we heel eerlijk zijn, is nu voorbij. Volgende week ziet de planning er weer anders uit. En het is nu weekend. Ik kan weer ademen. Ik heb nog 2,5 week om er ALLES uit te halen en ik hou van deze mindset. Ik heb er weer zin in. Ik kan weer tot de volgende dip.
Even ter herhaling voor mezelf:
Ik heb nog 2,5 week om er ALLES uit te halen
Ik heb nog 2,5 week om er ALLES uit te halen
Ik heb nog 2,5 week om er ALLES uit te halen
Ik heb nog 2,5 week om er ALLES uit te halen
Ik heb nog 2,5 week om er ALLES uit te halen
Ik heb nog 2,5 week om er ALLES uit te halen
Trackbacks/Pingbacks