Ik wil nooit doen alsof. Ik wil niet hoeven liegen en ik wil niet laten lijken alsof er zoiets bestaat als ‘alles voor elkaar hebben’. Dus laat ik eens al mijn onzekerheden op een rijtje zetten en delen waar ik last van heb, misschien hebben jij en ik er wat aan.

Vervelend maar waardevol

Ik schreef al eerder over dat ik denk dat onzekerheid soms goed is en bijvoorbeeld verbeterpunten duidelijk maken. Maar in (op?) het moment voelt het niet zo en dat is waar ik het nu over heb…

Ik ben onzeker over m’n prive leven

Want ik twijfel of ik het wil verbeteren of er juist minder over na wil denken omdat ik me op mijn bedrijf ik focussen. Ik twijfel omdat ik het soms vergelijk met anderen of vroeger. Omdat ik soms geen enkele sociale afspraak in mijn agenda heb staan, behalve naar huis gaan. Of als ik stress krijg van afspraken midden op de dag, midden in de week, terwijl ik in een lekkere werk flow zit.

Ik ben onzeker over m’n social skills

Ik heb steeds vaker bij nieuwe mensen continu een ongemakkelijk gevoel. Maar ook in gesprekken met mensen die ik al jaren ken. Ben ongelofelijk kritisch op de energie die ik van mensen krijg en dus is de groep beperkt. Ik vergelijk mezelf met vroeger, toen ik op tafels danste, met iedereen sprak en mezelf als super social zag. Nu blijf ik liever thuis. Maar is dat ook zo? Was dat niet de reden dat ik wijn dronk met m’n neus dichtgeknepen? Of is dat m’n comfort zone die dat tegen me zegt? 

Ik ben onzeker over m’n armen

En mijn buik. Mijn rug. M’n onderkin. En dit gaat met vlagen. Soms denk ik, ‘ja dit is goed’ en een dag later voel ik me een onzekere puber. En reacties die aangeven dat ze je mooi vinden/er goed uit vinden zien doen me letterlijk niets. Dan voel ik eerder de drang om mijn insta foto’s te verdedigen. Een goedkeurend knikje van Mark helpt op zo’n moment maar een beetje. En als hoe meer ik hier mee bezig ben, hoe erger het volgende:

Ik ben onzeker over eten

En dat wordt pijnlijk duidelijk bij trajecten. Als ik meer wil. Of minder eigenlijk. Afvallen is zo’n beladen ding voor me dat ik over chocolade droom. Ik kan niet kiezen of ik balans wil of er juist volledig voor wil gaan en daar dus heel veel dingen voor WIL laten. Wat wil ik? Is zo’n vraag waar ik dan geen antwoord op kan geven..

Ik ben onzeker als 

Ik op een zakelijk event ben, netwerk of gesprekken heb met mensen die verder zijn dan ik. Ik voel me daardoor sneller neerbuigend behandeld en minder snel serieus genomen. Het duurt even om dit stemmetje uit mijn hoofd te krijgen en soms lukt het helemaal niet. 

Onzeker forever!

Wat ik eigenlijk probeer te zeggen is dat je onzeker gaat zijn. En dat dat je soms gaat afremmen. Of tegen gaat houden. Dat je erdoor gaat twijfelen. Dat je erover nadenkt. Je er rot door gaat voelen. En dat dat dus normaal is of sowieso gaat gebeuren. En ook dat ik er momenteel last van heb en nu dus geen inhoudelijk tip of conclusie voor je klaar heb..